Czas porozmawiać o finansach. Pojawia się zasadnicze pytanie: w jaki sposób możemy zapewnić Unii Europejskiej nowe zasoby własne, aby wesprzeć nasze wspólne ambicje?

Mimo że w listopadzie 2022 r. Parlament dał zielone światło dla wniosku Komisji w sprawie wprowadzenia wstępnego zestawu trzech nowych zasobów własnych (rozszerzonego systemu handlu uprawnieniami do emisji, mechanizmu korekty emisji dwutlenku węgla na granicach oraz udziału w realokowanych zyskach bardzo dużych przedsiębiorstw wielonarodowych*), my wybiegamy jeszcze dalej w przyszłość.

Jesteśmy przekonani, że dla ożywienia europejskiej gospodarki konieczne jest wzmocnienie środków bezpośredniego finansowania, przy jednoczesnym zmniejszeniu jej zależności od składek krajowych lub podatków nakładanych na obywateli. Europa nie powinna opodatkowywać swoich obywateli.

To wielkie firmy zanieczyszczające środowisko oraz „giganci cyfrowi”, którzy czerpią korzyści z jednolitego rynku, jednocześnie przenosząc swoją działalność poza Unię, muszą zostać wezwani do osiągnięcia tych celów.

Takie podejście pozwoli nam finansować nową infrastrukturę i projekty badawcze, a także transformację ekologiczną i cyfrową, bez nakładania na jakiekolwiek państwo członkowskie nadmiernych obciążeń.

Znaczenie tego podejścia wynika z faktu, że żadne państwo członkowskie nie jest w stanie pozyskiwać funduszy samodzielnie. W obliczu stojących przed nami wyzwań musimy myśleć nie tylko o przekazywaniu zasobów z jednego kraju do drugiego, ale raczej o zbiorowej reakcji Unii. Chcemy działać na szczeblu europejskim tam, gdzie pojedyncze państwa nie mogą zrobić tego skutecznie. To właśnie rozumiemy przez pojęcie subsydiarności. Te nowe zasoby zostaną specjalnie alokowane do projektów, w których ich łączenie ma największy sens. Naszym priorytetem będzie zatem wspieranie sztucznej inteligencji, inwestowanie w gospodarkę jutra (zwłaszcza w cyfryzację przemysłu) oraz promowanie badań nad odnawialnymi źródłami energii i technologiami przyszłości.